Виктор Цой ( Кино) – Звезда По Имени Солнце (1988)
Beyaz kar, gri buz, çatlamış toprağın üstünde.
Paçavra bir yorganla kaplı; kenti sarmalayan.
Bulutlar ise kentin üzerinde yüzüyor, kutsal bir ışıkla çevrelenmiş.
Kentin üzerinde sarı bir duman var, kentin yaşı iki bin,
Bir Yıldız ışığının altında yaşamış adına Güneş denilen…
İki bin yıldır savaş var, özel bir nedeni olmayan.
Savaş, genç işi, kırışıklıklara deva.
Kırmızı, kızıl kan bir saat içinde toprak oluyor,
İki saat sonra çiçekler ve otlardan, üç saate yaşam doğuyor,
Ve adına Güneş denilen Yıldız zerreleriyle ısınmış…
Biliyoruz, bunun hep böyle kalacağını, kaderin en çok sevdiğinin,
Başkalarının kurallarına göre yaşayanlar, ve genç ölenler olduğunu.
O, ne “evet ”, ne “hayır” kelimelerini hatırlar, ne rütbeleri, ne de isimleri hatırlar,
Ve gücü yeter yıldızlara ulaşmaya, üstelik hayal kurarak değil.
Ve düşer, ateşi ile kavrulup Yıldızın adına Güneş denilen…
Белый снег, серый лед, на растрескавшейся земле.
Одеялом лоскутным на ней – город в дорожной петлe.
А над городом плывут облака, закрывая небесный свет.
А над городом – желтый дым, городу две тысячи лет,
Прожитых под светом Звезды по имени Солнце…
И две тысячи лет – война, война без особых причин.
Война – дело молодых, лекарство против морщин.
Красная, красная кровь – через час уже просто земля,
Через два на ней цветы и трава, через три она снова жива
И согрета лучами Звезды по имени Солнце…
И мы знаем, что так было всегда, что Судьбою больше любим,
Кто живет по законам другим и кому умирать молодым.
Он не помнит слово “да” и слово “нет”, он не помнит ни чинов, ни имен.
И способен дотянуться до звезд, не считая, что это сон,
И упасть, опаленным Звездой по имени Солнце…
